همان‌گونه که می‌دانید سرمایه‌گذاری با نرخ سودِ حداقل برابر با نرخ تورم منجر به حفظ ارزش پول و قدرت خرید و ارزش واقعی پول در آینده برابر با ارزش فعلی آن خواهد شد. در این راستا اغلب افرادی که سرمایه‌ی قابل‌توجهی دارند اما تخصص لازم برای سرمایه‌گذاری آن در زمینه‌های خاص برای حفظ ارزش پول خود را ندارند، برای سرمایه‌گذاری از طیف وسیعی از ابزارهای سرمایه‌گذاری استفاده می‌کنند. یکی از انواع این ابزارها صندوق‌های سرمایه‌گذاری‌اند. در این مقاله قصد داریم به معرفی صندوق‌های پوشش ریسک یا همان صندوق حفظ ارزش بپردازیم. این صندوق‌ها مناسب سرمایه‌گذارانی است که مقدار قابل توجهی سرمایه در دسترس دارند و تمایل دارند در بازارهایی سرمایه‌گذاری کنند که بازدهی‌های بیشتری از بازدهی‌های عادی کسب کنند. تا انتهای این مقاله با ما همراه باشید تا با این صندوق‌ها آشنا شوید.
پیش از تعریف صندوق‌های پوشش ریسک (hedge funds) که به صندوق‌های حفظ ارزش نیز مشهورند لازم است تعریف مختصری از انواع صندوق‌های سرمایه‌گذاری داشته باشیم.
تعریف انواع صندوق‌های سرمایه‌گذاری و جایگاه صندوق پوشش ریسک در آن‌ها
در ابتدا لازم است با انواع صندوق ها از لحاظ ثابت یا متغیر بودن سرمایه‌ی آن‌ها آشنا شوید.
صندوق سرمایه‌گذاری با سرمایه‌ی ثابت (Closed-end fund)
صندوق سرمایه‌گذاری با سرمایه‌ی ثابت یک صندوق سرمایه‌گذاری مشترک که هیچ سرمایه‌گذاری جدیدی در آن قبول نمی‌شود. سرمایه‌گذاران جدید با خرید سهام موجود، سرمایه‌گذاری می‌کنند و سرمایه‌گذاران در صندوق می‌توانند با فروش سهام خود به سایر سرمایه‌گذاران پول خود را نقد کنند.
صندوق سرمایه‌گذاری با سرمایه‌ی متغیر (Open-end fund)
صندوق سرمایه‌گذاری با سرمایه‌ی متغیر صندوق سرمایه‌گذاری مشترکی است که از سرمایه‌گذاران جدید سرمایه می‌پذیرد و سهام جدید را به ارزشی برابر با ارزش خالص دارایی‌های صندوق در زمان سرمایه‌گذاری، منتشر می‌کند.
صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک محصول اولیه‌ی سرمایه‌گذاری مشترک تعداد زیادی از سرمایه‌گذاران فردی در سطح جهان هستند. طبق گزارش انجمن بین‌المللی صندوق‌های سرمایه‌گذاری، دارایی‌های صندوق‌های سرمایه‌گذاری با سرمایه‌ی متغیرِ قابل‌معامله در سراسر جهان تا سه‌ماهه اول سال ۲۰۱۸ بالغ بر ۵۰ تریلیون دلار آمریکا بوده است. صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک، مزایای متعددی را ارائه می‌دهند از جمله: حداقل سپرده برای سرمایه‌گذاری، پرتفوی متنوع، نقدشوندگی روزانه، عملکرد استاندارد و گزارش مالیاتی.
جایگاه صندوق‌های پوشش ریسک یا حفظ ارزش در میان سایر صندوق‌های سرمایه‌گذاری
صندوق‌های پوشش ریسک (حفظ ارزش)، صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک و صندوق‌های قابل معامله (ETF) همگی مجموعه‌های مالی‌ای هستند که توسط تعداد زیادی سرمایه‌گذار حمایت می‌شوند و هدفشان کسب سود بیشتر برای خودشان و مشتریانشان است. صندوق‌های پوشش ریسک، مانند برخی از صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک و تعداد کمی از ETFها، صندوق‌هایی فعال‌اند که توسط مدیران حرفه‌ای مدیریت می‌شوند تا سرمایه‌گذاری‌های خاصی را با هدف اعلام شده انجام دهند تا فراتر از بازده معمول بازارها، برخی بخش‌های اقتصاد یا شاخص‌های بازار، سود به‌دست آورند.
در این راستا این صندوق‌ها بیشترین بازده ممکن را هدف قرار می‌دهند و در عین تلاش برای دستیابی به آن، بیشترین ریسک را نیز می‌پذیرند؛ در این راستا نسبت به صندوق‌های رقیب مقررات نرم‌تری دارند که انعطاف‌پذیری بیشتری برای سرمایه‌گذاری برای آن‌ها ایجاد می‌کند و دست مدیران را برای سرمایه‌گذاری تقریباً در هر کلاس دارایی بازمی‌گذارد. مشتریان این صندوق‌ها نیز در مقابل دریافت سودهای چشمگیر، هزینه‌های بسیار بیشتری نیز می‌پردازند.
تعریف صندوق سرمایه‌گذاری پوشش ریسک یا حفظ ارزش (hedge funds)
این نوع صندوق‌ها، صندوق‌های سرمایه‌گذاری خصوصی‌ای هستند که معمولاً از بدهی (قرض)، مشتقات (اوراق بهادار یا اموال ترکیبی) و استراتژی‌های سرمایه‌گذاری بلندمدت/کوتاه‌مدت استفاده می‌کنند. در این صندوق‌ها انتظار میرود با استفاده از سرمایه‌ی قرض گرفته‌شده و فروش عاریتی، سود حاصل، بیشتر از سود قابل پرداخت باشد.
تعریف مشتقات: مشتقه قراردادی است بین دو یا چند طرف که ارزش آن بر اساس یک دارایی مالی اساسیِ مورد توافق (مانند اوراق بهادار) یا مجموعه‌ای از دارایی‌ها (مانند یک شاخص) تعیین می‌گردد. ابزارهای مشتقه‌ی اساسی رایج عبارت‌اند از اوراق قرضه، کالاها، ارزها، نرخ بهره، شاخص‌های بازار و سهام.
تعریف استراتژی بلندمدت/کوتاه‌مدت (long/short equity strategy):
استراتژی سهام‌داری یا سرمایه‌گذاری بلندمدت/کوتاه‌مدت نوعی استراتژی سرمایه‌گذاری است که به دنبال خرید و نگهداری دارایی یا سهامی است که در حال حاضر در قیمتی پایین‌تر از ارزش واقعی خود قرار دارد (underpriced stock)، به انتظار بالارفتن قیمت و سوددهی آن در آینده (بلندمدت) و در مقابل، فروش موقت دارایی یا سهامی که قیمتش در حال حاضر بالاتر از ارزش واقعی آن قرار دارد (overpriced share) و انتظار برای خرید مجدد آن در زمان رسیدن به پایین‌ترین قیمت و دریافت سود از محل اختلاف قیمت فروش و خرید مجدد (کوتاه‌مدت). این استراتژی شکل تکامل‌یافته‌ی همان استراتژی سنتی خرید و نگهداری بلندمدت دارایی/سهام است اما با بهره‌گیری از فرصت‌های کسب سود ناشی از شناسایی و مانور روی دارایی‌ها/سهام کم‌ارزش‌گذاری‌شده (undervalued) و بیش‌ارزش‌گذاری‌شده (overvalued).
عملکرد صندوق سرمایه‌گذاری حفظ ارزش یا پوشش ریسک چگونه است؟
صندوق‌های سرمایه‌گذاری حفظ ارزش، مجموعه‌هایی با مدیریت فعال سرمایه هستند که معمولاً از استراتژی‌های سرمایه‌گذاری غیر‌سنتی و یا گروه‌های پرخطر دارایی استفاده می‌کنند؛ ازجمله‌ی این استراتژی‌ها خرید دارایی‌های محرمانه با پول قرض‌گرفته‌شده و معامله‌ی آن‌ها برای حصول بازده سرمایه‌گذاری (بیش از) متوسط برای مشتریان خود است. این صندوق‌ها را به‌عنوان گزینه‌های سرمایه‌گذاری جایگزین پرخطر در نظر می‌گیریم.
اگر به صندوق‌های پرریسک و با امکان کسب بازدهی بالا علاقه‌مند هستید، حتما مقاله‌ی مربوط به صندوق جسورانه را مطالعه کنید.
ویژگی صندوق‌های پوشش ریسک یا حفظ ارزش
- از ویژگی‌های صندوق‌های حفظ ارزش، نیاز به حداقل سرمایه‌ی بالا یا تشکیل با دارایی خالص بالا است که شامل همه نمی‌شود مگر مشتریان ثروتمند.
- صندوق‌های سرمایه‌گذاری حفظ ارزش کارمزدهای بسیار بالاتری نسبت به صندوق‌های سرمایه‌گذاری معمولی دریافت می‌کنند و هزینه‌های بالایی دارند.
- به حداقل سپرده‌ی بالا برای بلندمدت نیاز دارند و نمی‌توان انتظار نقدشوندگی سریع از آن‌ها داشت. این صندوق‌ها معمولاً از سرمایه‌گذاران می‌خواهند که پول خود را برای مدت یک یا چند سال قفل کنند.
- صندوق‌های پوشش ریسک در طول پنج سال گذشته تقریباً ۲٫۵٪ رشد داشته است، اما تشکیل آن‌ها همچنان بحث‌برانگیز است.
- صندوق‌های سرمایه‌گذاری حفظ ارزش به دلیل برتری عملکرد در بازار در دهه‌های ۱۹۹۰ و اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰ مورد‌تحسین قرار گرفتند، اما بسیاری از آن‌ها پس از بحران مالی ۲۰۰۷-۲۰۰۸ عملکرد ضعیفی داشتند، به‌ویژه پس از اعمال کارمزدها و مالیات‌ها.
- روی دیگر سودهای چشمگیر این صندوق‌ها، ریسک‌های بزرگ است. استراتژی‌های سرمایه‌گذاری متمرکز، این صندوق‌ها را در معرض زیان‌های بالقوه‌ی بزرگی قرار می‌دهد و استفاده از اهرم یا پول قرض گرفته شده، می‌تواند یک ضرر جزئی را به ضرری فاجعه‌بار تبدیل نماید.
تجارت پرریسک چیست؟
صندوق‌های حفظ ارزش (پوشش ریسک) آزادند تا از استراتژی‌های پرریسک‌تر به روش‌های پرریسک‌تر استفاده کنند. این صندوق‌ها اغلب از “اهرم” (leverage) استفاده می‌کنند؛ یعنی از پول قرض گرفته شده برای خرید دارایی بیشتر استفاده می‌کنند تا بازده (یا ضرر) بالقوه‌ی خود را چندبرابر کنند، همچنین در اوراق مشتقه (derivatives) مانند اختیار معامله و قراردادهای آتی، سرمایه‌گذاری می‌کنند و از طریق فروش عاریتی، معاملات خود را پیش می‌برند.
قابل‌ذکر است که عملکرد صندوق‌های حفظ ارزش به اندازه‌ی صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک، توسط کمیسیون بورس و اوراق بهادار تنظیم و محدود نمی‌شود پس این صندوق‌ها در انتخاب سرمایه‌گذاری‌های پنهانی (esoteric investments) که سرمایه‌گذاران محافظه‌کار به آن دست نمی‌زنند، آزادند؛ به بیان دیگر انتخاب زمینه‌های سرمایه‌گذاری پرریسک و پربازده به انتخاب مدیران این صندوق‌ها بستگی خواهد داشت، در نتیجه جذابیت بسیاری از این صندوق‌ها در شهرت، خوش‌فکری و جسارت مدیران آن‌ها نهفته است و بسیاری از این مدیران به‌عنوان ستاره‌هایی در دنیای محرمانه‌ی صندوق‌های سرمایه‌گذاری شناخته می‌شوند؛ این مدیرانِ پول، اصلاً ارزان نیستند؛ صندوق‌های پوشش ریسک معمولاً کارمزدی معادل ۱ تا ۲ درصد از دارایی صندوق به‌اضافه‌ی «کارمزد عملکرد» حدود ۲۰ درصد از سود حاصله را دریافت می‌کنند.
صندوق سرمایه‌گذاری پوشش ریسک، چگونه ارزش سرمایه را حفظ می‌کند؟
برای درک فلسفه‌ی این نوع صندوق به عبارت” حفظ ارزش ” دقت کنید. مدیر یک صندوق سرمایه‌گذاری سنتی ممکن است بخشی از دارایی‌های موجود را به‌عنوان یک تضمین پوشش ریسک (hedged bet) (به سرمایه‌گذاری در زمینه‌های تضمین شده با درآمد ثابت) اختصاص دهد؛ این تضمین در زمینه‌های غیر از اهداف متمرکز صندوق ذخیره می‌شود تا هرگونه ضرر در دارایی‌های اصلی صندوق را جبران نماید و ریسک را پوشش دهد. به عنوان مثال، مدیر صندوقی که تمرکز اصلی آن سرمایه‌گذاری بر یک صنعت ادواری (cyclical sector) (فصلی) است، یعنی بخشی که به‌صورت دوره‌ای فقط در زمان شکوفایی اقتصادی عملکرد خوبی دارد (مثلاً صنعت گردشگری)، ممکن است بخشی از دارایی‌های صندوق را به خرید سهام در یک بخش غیرادواری (non-cyclical sector) (ثابت) صنعت همچون شرکت‌های مرتبط با مواد غذایی یا انرژی اختصاص دهد.
در فصل رکودِ اقتصادی که بخش‌های ادواری (فصلی) صنعت بازدهی ندارند، بازده سهام غیرادواری (ثابت) باید زیان موجود در سهام بخش ادواری (با بازده فصلی) را جبران نماید. اما این تعریف کلاسیک صندوق‌های سرمایه‌گذاری حفظ ارزش است؛ در دوران جدید، مدیران صندوق‌های حفظ ارزش، این مفهوم را به افراط رسانده‌اند و در واقعیت صندوق آن‌ها ارتباط چندانی با پوشش ریسک ندارند، به جز تعدادی که هنوز به مفهوم اصلی صندوق “حفظ ارزش”، معروف به مدل کلاسیک سهام بلندمدت /کوتاه‌مدت پایبند هستند. حال لازم است بدانیم زمینه‌ی سرمایه‌گذاری این صندوق‌ها چیست.
صندوق‌های سرمایه‌گذاری پوشش ریسک یا حفظ ارزش چگونه طبقه‌بندی می‌شوند؟
صندوق‌های پوشش ریسک برای استفاده از فرصت‌های خاص بازار طراحی شده‌اند. آن‌ها را می‌توان بر اساس برخی استراتژی‌های کلی صندوق‌های پوشش ریسک مانند سرمایه‌گذاری مبتنی بر رویداد (event-driven) و آربیتراژ با درآمد ثابت (fixed-income arbitrage) طبقه‌بندی نمود؛ اما اغلب بر اساس سبک سرمایه‌گذاری مدیر صندوق طبقه‌بندی می‌شوند.
از منظر قانونی، صندوق‌های پوشش ریسک، اغلب به عنوان مجموعه‌ای متشکل از شرکای محدود در یک سرمایه‌گذاری خصوصی راه‌اندازی می‌شوند که فقط تعداد محدودی از سرمایه‌گذاران معتبر می‌توانند در آن مشارکت داشته باشند و به حداقل سرمایه‌ی اولیه‌ی زیادی برای مشارکت نیاز دارند؛ پس حداقل سرمایه‌ی موردنیاز نیز عامل دیگری در طبقه‌بندی این نوع صندوق‌هاست.
قابلیت نقدشوندگی سرمایه در این نوع صندوق‌ها چندان سریع نیست، زیرا اغلب سرمایه‌گذاران را ملزم می‌کند که حداقل یک سال پول خود را در صندوق نگهداری کنند. حداقل زمانی که با عنوان دوره‌ی خواب سرمایه (lock-up period) شناخته می‌شود آیتم دیگری در طبقه‌بندی این نوع صندوق‌هاست؛ مثلاً برداشت سرمایه ممکن است فقط در فواصل زمانی مشخصی مثل سه ماه یکبار یا دو سال یکبار اتفاق بیفتد.
تاریخچه‌ی پیدایش صندوق‌های حفظ ارزش
سرمایه‌گذار استرالیایی و نویسنده‌ی مالی آلفرد وینسلو جونز (Alfred Winslow Jones) با راه‌اندازی اولین صندوق پوشش ریسک در سال ۱۹۴۹ از طریق شرکت خود به نام A.W. Jones & Co ، به‌عنوان بنیان‌گذار این نوع صندوق‌ها شناخته می‌شود. وی ۱۰۰۰۰۰ دلار (شامل ۴۰۰۰۰ دلار از سرمایه‌ی شخصی خود) جمع‌آوری نموده، صندوقی را راه‌اندازی کرد که هدف آن به حداقل رساندن ریسک در سرمایه‌گذاری بلندمدت سهام از طریق فروش کوتاه‌مدت سهام دیگر بود. این نوآوری اکنون به عنوان مدل کلاسیک سهام بلندمدت/کوتاه‌مدت نامیده می‌شود؛ جونز همچنین از اهرم (استفاده از بدهی به‌عنوان سرمایه) برای افزایش بازده صندوق خود استفاده نمود. وی در سال ۱۹۵۲ صندوق خود را از شرکت تضامنی به شرکت با مسئولیت محدود تبدیل کرد و ۲۰ درصد کارمزد تشویقی را به‌عنوان پاداش انگیزشی برای شراکت مدیر اضافه نمود.
جونز به‌عنوان اولین مدیر سبدی که از ترکیب فروش برای مدت کوتاه (short selling) و اهرم (قرض به جای سرمایه‌گذاری) در کنار یک سیستم پاداش انگیزشی مبتنی بر عملکرد استفاده کرد، به‌عنوان پدر صندوق‌های حفظ ارزش، جایگاه خود را در تاریخ سرمایه‌گذاری ثبت نمود.
مقایسه‌ی صندوق‌های پوشش ریسک یا حفظ ارزش با دیگر انواع صندوق سرمایه‌گذاری مشترک
چگونه می‌توان یک صندوق پوشش ریسک را از یک صندوق سرمایه‌گذاری مشترک تشخیص داد؟ در ادامه به چند تفاوت بزرگ که بین این دو نوع صندوق وجود دارد اشاره می‌نماییم:
-
صندوق‌های حفظ ارزش مانع از ورود سرمایه‌گذاران کوچک می‌شوند
صندوق‌های پوشش ریسک فقط از سرمایه‌گذاران واجد شرایط سرمایه می‌پذیرند، مثلاً افرادی که درآمد سالانه‌ی آن‌ها بیش از ۲۰۰۰۰۰ دلار در دو سال گذشته باشد یا دارایی خالص آن‌ها بدون درنظرگرفتن محل سکونت اصلی‌شان، بیش از یک میلیون دلار باشد. برخی از صندوق‌ها حتی حداقل شروط مشارکت خود را بالاتر از این میزان نیز قرار می‌دهند. این قوانین توسط کمیسیون بورس و اوراق بهادار اعمال می‌شود، در غیر این صورت این صندوق‌ها یکدست نخواهند شد. علت سخت‌گیری این است که از نظر این کمیسیون، سرمایه‌گذاران باید واجد شرایط مشارکت با سرمایه‌ی قابل‌توجه، عدم نیاز به نقدشوندگی سریع سپرده برای مدت طولانی و پذیرش ریسک‌های بزرگ – که صندوق‌های حفظ ارزش مجاز به پذیرش آن‌ها هستند – باشند.
-
مدیران صندوق‌های سرمایه‌گذاری پوشش ریسک آزادی عمل گسترده‌ای دارند
گستره‌ی سرمایه‌گذاری یک صندوق سرمایه‌گذاری، تنها به واسطه‌ی اختیارات آن محدود می‌شود. اساساً یک صندوق حفظ ارزش می‌تواند در هر چیزی اعم از زمین، املاک و مستغلات، سهام، مشتقات، ارزها و… سرمایه‌گذاری کند. در مقابل، صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک تنها به سهام یا اوراق قرضه می‌چسبند و برای بلندمدت روی آن‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند.
-
صندوق‌های سرمایه‌گذاری پوشش ریسک اغلب از اهرم استفاده می‌کنند
بله صندوق‌های حفظ ارزش اغلب از اهرم (پول قرض گرفته شده) برای چندبرابر کردن بازدهی خود استفاده می‌کنند آن هم از طریق فروش‌های عاریتی ( استقراض اوراق بهادار و فروش موقت آن در بازار نزولی و سپس خرید آن به قیمت کمتر با هدف کسب سود از محل اختلاف قیمت)؛ اما همان‌طور که در طول بحران مالی سال ۲۰۰۸ مشاهده شد، همین اهرم می‌تواند صندوق‌های حفظ ارزش را در زمان رکود بزرگ، همراه با سایر بخش‌های بزرگ اقتصاد به سمت نابودی ببرد، زیرا همیشه پیش‌بینی‌ها و تحلیل‌ها درست از آب در نمی‌آید!
-
صندوق‌های سرمایه‌گذاری پوشش ریسک از ساختار کارمزد «۲ و ۲۰» درصد استفاده می‌کنند
کارمزدها در صندوق‌های سرمایه‌گذاری طی چند سال اخیر به میزان قابل‌توجهی کاهش یافته است و به طور متوسط در سال ۲۰۲۰ به ۰٫۵ درصد رسیده است. در مقابل، صندوق‌های حفظ ارزش از ساختار کارمزدی خاصی استفاده می‌کنند که به‌اختصار روش «۲ و ۲۰» نامیده می‌شود؛ در این صندوق‌ها ۲ درصد از دارایی‌های تحت مدیریت، به اضافه‌ی ۲۰ درصد از هرگونه سودی که تولید شده است به‌عنوان کارمزد برداشت می‌شود.
فیلترها (معیارها)ی مقایسه و تشخیص بهترین صندوق‌ها
همه‌ی انواع صندوق‌های پوشش ریسک، سرمایه‌گذاری‌های پرریسکی محسوب می‌شوند، اما برخی از آن‌ها ریسک بالاتری نسبت به بقیه دارند. اگر به فکر سرمایه‌گذاری در یک صندوق حفظ ارزش هستید، بهتر است این مراحل را مدنظر قرار دهید:
-
گام اول: تناسب با نیاز و معیارهای سرمایه‌گذار
در انتخاب یک صندوق حفظ ارزش با کیفیت بالا، برای سرمایه‌گذار این نکته مهم است که صندوق، معیارهای مد‌نظرش را داشته باشد و او را به نتایج مورد نیازش برساند. این معیارهای انتخاب می‌توانند مبتنی بر برخی ارزش‌های مطلق باشند، همچون رقم بازدهی این صندوق‌ها که در طی پنج سال گذشته، هرسال بیش از ۲۰٪ سالانه بوده است، یا می‌تواند مبتنی بر معیارهای نسبی باشد، مانند بزرگی دارایی‌های تحت مدیریت یک صندوق حفظ ارزش؛ پس اولین قدم در تصمیم‌گیری برای سرمایه‌گذاری در این نوع صندوق‌ها، تناسب عملکرد آن‌ها با معیارهای مخاطب است.
-
گام دوم: بررسی عملکرد مطلق صندوق
به نرخ بازده سالانه‌ی یک صندوق نگاه کنید. فرض کنید می‌خواهید صندوقی را پیدا کنید که در بازه‌ی پنج‌ساله‌ی اخیر، بازده سالانه‌ی آن، ۱٪ بالاتر از بازده شاخص اوراق قرضه دولتی جهانی سیتی‌گروپ (WGBI) باشد؛ این فیلتر تمامی صندوق‌هایی را که در بازه‌های زمانی طولانی، عملکرد ضعیفی داشته‌اند از بررسی حذف می‌کند؛ همچنین می‌توان این معیار را بر اساس تغییرات عملکرد شاخص در طول زمان تعدیل نمود. با این دستورالعمل می‌توانید صندوق‌هایی با بازده مورد انتظار بسیار بالاتر را نیز شناسایی نمایید، مانند صندوق‌های بزرگ جهانی، صندوق‌های با سیاست سرمایه‌گذاری “بلندمدت/کوتاه‌مدت” با تمایل به سرمایه‌گذاری بلندمدت و غیره. اما نکته‌ای که باید در نظر داشت این است که متأسفانه بازده گذشته، لزوماً به شناسایی یک صندوق جذاب برای آینده منجر نمی‌شود، یعنی ممکن است یک صندوق حفظ ارزش در سال گذشته از استراتژی خاصی برای بازده بالاتر استفاده کرده باشد اما همان استراتژی در سال آینده به‌خوبی عمل نکند.
-
گام سوم: مقایسه‌ی بازده صندوق‌ها با هم
هنگام شناسایی صندوق‌های دارای بازده بالا (high-return)، مهم است که استراتژی صندوق را نیز شناسایی کرده، بازده آن را با سایر صندوق‌های موجود در همان دسته مقایسه نمایید؛ یعنی ابتدا از طریق یک تحلیل مقایسه‌ای از صندوق‌های مشابه، فیلترهایی را برای تفکیک صندوق‌ها تعریف کرده، سپس آن‌ها را بر اساس بازده‌شان شناسایی و طبقه‌بندی نمایید.
-
گام چهارم: تنظیم دستورالعمل نسبی (مقایسه‌ای) عملکرد صندوق‌ها
در این مرحله لازم است از طریق مقایسه‌ی صندوق‌ها با هم، مجموعه‌ای از معیارها (فیلترها) را استخراج و سپس عملکرد صندوق‌های مشابه را به وسیله‌ی آن معیارها نسبت به هم مقایسه نمایید. معیارهای مقایسه‌ای عملکرد، باید بر اساس دسته‌بندی‌ها و استراتژی‌های خاصی شکل گرفته‌باشد تا ویژگی‌های مشابه و مشترک را با هم مقایسه کنند؛ برای مثال، مقایسه‌ی یک صندوق اهرمی بزرگ در سطح بین‌المللی با یک صندوق سرمایه‌گذاری تأثیرناپذیر از بازار با سیاست سرمایه‌گذاری هم‌زمان بلندمدت/کوتاه‌مدت سهامی، مقایسه‌ای غیرمنطقی است. جهت ایجاد دستورالعمل‌هایی برای تعریف یک استراتژی خاص، سرمایه‌گذار می‌تواند از نرم‌افزارهای تحلیلی استفاده نموده، مجموعه‌ای از صندوق‌ها را با استفاده از استراتژی‌های مشابه شناسایی نماید؛ سپس با بهره‌بردن از تحلیل مقایسه‌ای، اطلاعات و آمارهای زیادی را از عملکرد این صندوق‌ها استخراج و آن‌ها را رتبه‌بندی نماید.
-
سایر فیلترها برای تشخیص بهترین صندوق‌های حفظ ارزش:
سرمایه‌گذار ممکن است بخواهد فیلترهای دیگری را نیز برای محدودکردن دامنه‌ی تحلیل خود در نظر بگیرد تا صندوق‌هایی را شناسایی نماید که معیارهای شخصی‌تر مربوط به خودش را برآورده سازد؛ مثلاً:
اندازه‌ی صندوق یا شرکت:
بسته به ترجیح سرمایه‌گذار، این معیار ممکن است مبتنی بر حداقل یا حداکثر اندازه باشد. معمولاً نهادها چنان مبالغ زیادی را سرمایه‌گذاری می‌کنند که یک صندوق یا شرکت باید حداقل اندازه‌ی متناسبی داشته باشد تا بتواند سرمایه‌گذاری بزرگی را در خود جای دهد. از سوی دیگر برای سایر سرمایه‌گذاران، صندوقی که خیلی بزرگ باشد ممکن است در گذشته عملکرد چشمگیری داشته است اما با چالش‌هایی برای تکرار موفقیت‌های گذشته‌ی خود در آینده روبه‌رو شود.
سابقه‌ی فعالیت:
اگر سرمایه‌گذار بخواهد صندوق‌هایی را بررسی کند که حداقل ۲۴ یا ۳۶ ماه سابقه داشته باشند، این فیلتر صندوق‌های جدید را حذف خواهد کرد. گاهی ممکن است یک مدیر باسابقه به تازگی برای راه‌اندازی یک صندوق جدید، صندوق قبلی را ترک کرده باشد، بنابراین با اعمال چنین فیلتری عملکرد آن مدیر با سابقه در صندوق جدید قابل‌مطالعه و ارزیابی نخواهد بود.
حداقل سرمایه‌گذاری:
این معیار بسیار مهم است زیرا بسیاری از صندوق‌ها دارای حداقل‌هایی برای سرمایه‌گذاری هستند که تنوع مناسب را برای یک سرمایه‌گذار منفرد (حقیقی) در بر نخواهد داشت. حداقل‌های پایین‌تر برای سرمایه‌گذاری در یک صندوق می‌تواند نشان‌دهنده‌ی حضور طیف گسترده‌تری از انواع سرمایه‌گذاران باشد؛ در مقابل، حداقل‌های بزرگ‌تر ممکن است نشان‌دهنده‌ی حضور بیشتر سرمایه‌گذاران نهادی نسبت به افراد حقیقی باشد.
شرایط بازخرید (نقدشوندگی سرمایه):
گنجاندن شرط دوره‌های خواب سرمایه‌ی طولانی و قابلیت نقدشوندگی کُند شرایط را برای انتخاب بسیاری از سرمایه‌گذاران دشوار می‌سازد. همچنین چینش پورتفولیو برای بازه‌های زمانی طولانی‌مدت امری دشوار خواهد بود و دوره‌های بازخرید طولانی‌تر از یک ماه، می‌تواند چالش‌هایی را ایجاد نماید.
جمع‌بندی آکادمی دانایان از صندوق‌های پوشش ریسک یا حفظ ارزش
اصطلاح «hedge» (پوشش) در نام‌گذاری صندوق‌های حفظ ارزش به این دلیل استفاده می‌شود که تمرکز این صندوق‌ها از نظر تاریخی روی «پوشش ریسک» از طریق خرید و نگهداری بلندمدت و فروش موقت دارایی‌ها بر اساس استراتژی سرمایه‌گذاری هم‌زمان بلندمدت/کوتاه‌مدت بوده است. در حال حاضر این صندوق‌ها از طریق سرمایه‌گذاری در هر زمینه‌ی پربازده و پرخطر، استفاده از استراتژی‌های اهرمی و فروش عاریتی، تلاش می‌کنند بازده بالقوه‌ی خود را افزایش دهند و بسیار متفاوت از دیگر انواع سرمایه‌گذاری عمل کنند. در پایان این سؤال مطرح می‌شود که چرا مردم در صندوق‌های پوشش ریسک سرمایه‌گذاری می‌کنند؟
یک فرد ثروتمند که می‌تواند از عهده‌ی شروط متنوع سرمایه‌گذاری در یک صندوق حفظ ارزش برآید. ممکن است جذب شهرت مدیر آن، دارایی‌های خاصی که صندوق در آن‌ها سرمایه‌گذاری کرده است (مثلاً آثار خاص هنری یا یک تکنولوژی جدید) یا استراتژی منحصر به فردی که به کار گرفته است، گردد. در برخی موارد، این استراتژی‌های مورداستفاده مثلاً ترکیب اهرم‌ها با معاملات مشتقه چنان پیچیده‌اند که اگر یک صندوق سرمایه‌گذاری مشترک یا انواع دیگری از ابزارهای سرمایه‌گذاریِ تنظیم‌شده بخواهند از آن استراتژی‌ها استفاده کنند، توسط قانون‌گذاران، مجاز به این کار نخواهد بود. بنابراین صندوق‌های حفظ ارزش با قوانین سختگیرانه‌تر در بدو ورود، به جذب مخاطبان خاص و با قابلیت ریسک‌پذیری بالا می‌پردازد، اما در مقابلِ دریافت کارمزدهای بالا، تلاش می‌کند مخاطبان خود را به حداکثر سود ممکن برساند و در این راستا تقریباً محدودیتی برای سرمایه‌گذاری در هر زمینه‌ی خاصی که پیش‌بینی سوددهی بالا از آن میرود، ندارد.
با مراجعه به صفحه‌ی اصلی سایت، می‌توانید از سایر محتوای تحلیلی و آموزش ما بهره‌مند شوید.
